Mijn eerste bericht op de blog, waarschijnlijk ook mijn laatste.
Ik schreef dit omdat ik mij in de eerste plaats een beetje schuldig voelde tegenover meneer Dellaert en mijn ouders.
- tegenover meneer Dellaert omdat ik ook wel enthousiast ben over de blog en nog helemaal NIETS had geschreven of gereageerd;
- tegeover mijn ouders omdat ze de link hebben maar niets van mij lezen.
Als ik terugblik op de laatste weken voel ik mij best wel voldaan.
Ik begrijp de mensen beter wanneer ze praten (soms roddelen ze, jawel !) of iets willen uitleggen.
En nu begint het gemis te komen.
De kleine dingen mis ik vooral, en daar sta ik vooral bij stil als ik aan het werken ben. Hiermee bedoel ik bijvoorbeeld een gewone boterham met jonge kaas. De rust die ik heb als ik thuiskom van school... (En natuurlijk het eindeloos nutteloos sms'en )
Het werk is niet moeilijk of vermoeiend, het is soms veel, maar ik sla er mij wel door.
Morgen het definitieve einde van het werken. Ik vind het niet jammer en vond het soms nog leuk. Ik heb mijn cadeau al aan mijn begeleidster gegeven omdat ze er morgen niet zal zijn. Het voelde nu al een beetje aan als 'het einde'.
Ik voelde toch wel gemengde gevoelens en tevredenheid.
Daarnet was er veel lawaai van de medebewoners van de foyer. Gelukkig is de rust nu teruggekeerd omdat bijna iedereen ligt de slapen. Zou ik beter ook doen, het wordt nog een lange dag morgen!
Ik ga nu dus in mijn bedje kruipen, of het zal zoals vanmorgen zijn:
Wekker om 20 over 6 zetten. Wanneer ik uiteindelijk opstond was het 10 voor 7...
Oeps!
(Maar de douche van daarnet heeft mij weer zo wakker gemaakt)
Slaapwel.
Liefs
Nina x , 6ST
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hopelijk is de laatste werkdag goed verlopen, hebben jullie van jullie werkgevers allemaal een goede evaluatie gekregen en komen jullie morgen allemaal 'verrijkt' en tevreden terug.
BeantwoordenVerwijderenJullie motivatie om met glans af te studeren en een bewuste studie- of beroepskeuze te maken kan er alleen maar op vooruit gegaan zijn, vermoed ik, en dat was natuurlijk het doel van deze stage. Ook de drempel om Frans te durven spreken is misschien voor goed overschreden?
Van harte proficiat: we zijn fier op jullie prestaties en kijken uit naar jullie verhalen.
Geven jullie ook meneer Dellaert een gemeende dankuwel (en een dikke knuffel?) voor zijn mateloze inzet (en dat al sinds eind vorig schooljaar)om dit project tot een goed einde te brengen? Hij heeft altijd in jullie geloofd en is ook supertrots.
Behouden terugkeer en tot volgende week.
Marijke Lybaert